Enorme Toename Coaches

Een paar dagen terug stond er een artikel in de krant over de toename van het aantal coaches. Het was niet bepaald een positief stuk en vooral de reacties op het stuk (ik weet het, nooit de reacties lezen) waren veel zeggend.

Ik ben toen eens bij mezelf gaan nadenken of ik hier wel echt nog steeds aan wil beginnen. Want volgens de experts van het internet waren coaches grotendeels overbodig. Bij grote problemen kon je namelijk terecht bij een psycholoog en bij kleine problemen kon je altijd aankloppen bij vrienden of familie en hoefde je niet naar iemand die “een boek gelezen had en zelf een burnout heeft doorgeleefd”.

Voor ik verder ga: Ik heb ook niet alle wijsheid in pacht en dit is volledig uit eigen ervaring geschreven als iemand die net pas begint met coachen.

Het klopt dat je met grote psychische problemen bij een psycholoog kan aankloppen. Daar zijn coaches absoluut niet voor. Dat niet iedereen van zichzelf weet dat het een psychisch probleem is maar bij een coach terecht komt voor symptoom bestrijding en eventueel door gestuurd kan worden negeren we dan maar even.

Het feit dat er bij veel mensen een stigma rust op het bezoeken van een psycholoog slaan we ook even over.

Wachtlijsten? Laten we blijkbaar ook even voor wat ze zijn.

Ok het eerste stuk slaat dus eigenlijk de plank mis. Maar het tweede stuk, dat zal vast vol staan met wijsheid.

Nou niet helemaal. Ik ben helemaal voor praten met vrienden en familie. Het is onderdeel van het sociale contract dat je er voor elkaar bent. Dus als je vrienden hebt die dicht genoeg bij je staan om met ze te praten over dingen waarmee je in de knoop zit, doe dat vooral. Doe ik zelf tenslotte ook. Ze moeten er natuurlijk wel voor open staan. En een beetje relevante ervaring hebben is ook fijn. Wellicht hebben ze ook nog kennis van bijvoorbeeld gesprek technieken? En staan ze ver genoeg van het probleem af dat ze objectief kunnen zijn? 

Hmmm als ik het zo opschrijf is het nog best een lijst waar ze aan moeten voldoen zodra het kleine probleem waar je mee zit meer nodig heeft dan een luisterend oor. Maar iedereen heeft zo’n vriend wel toch? Toch?

Ok vooruit, die laatste dan. 1 van de 3 statements is toch 33% en dan hebben we in ieder geval een begin voor een gesprek.

Een beetje ervaring met het gebied dat je wil coachen is wel handig. Als je een sportcoach wil zijn maar de enige lichaamsbeweging die je krijgt is het optillen van de afstandsbediening van de tv, dan kan je je afvragen of je goed bezig bent. 

En coach is geen beschermde titel dus iedereen kan zich coach noemen. Dus er zijn zeker mensen die na het lezen van 1 boek zichzelf coach noemen. Gelukkig zijn er ook keurmerken (zoals bijvoorbeeld NOBCO) om je te helpen om door de bomen het bos te zien. En dan hebben we het over coaches die hun best doen om up to date te blijven met technieken, die met andere coaches praten om te zien waar ze zich kunnen verbeteren en proberen een hoge beroepsstandaard te hebben.

Ok vooruit die laatste krijgt halve punten omdat ze het een beetje goed hadden.

Maar even zonder gekheid. Coaches vullen blijkbaar een behoefte die er is in de samenleving. Er word in het artikel (en de reacties) een beetje gedaan alsof je een zak met geld krijgt zodra je je coach noemt en dat je daar niets voor hoeft te doen. Maar laten we eerlijk zijn, als je coach bent zonder cliënten dan gaat je coaching praktijk gewoon failliet. Ik werk er zelf ook gewoon nog naast. Als niemand coaches nodig had zouden ze niet bestaan. En eerlijk gezegd zou ik graag in een wereld leven waar niemand hulp nodig heeft. 

Maar daar zijn we niet. En dit soort artikel laat precies het stigma zien dat hulpzoeken in onze maatschappij heeft. Dat niet alleen, het draagt er zelfs aan bij.

Dus nadat ik bij mezelf te raden ben gegaan heb ik besloten door te zetten. Ik geloof namelijk dat er mensen zijn die de hulp van een coach goed kunnen gebruiken, en voor die mensen wil ik er zijn. En dat er dan een beetje dom gelachen word als ik vertel dat ik coach, dat neem ik dan wel op de koop toe. Een mooi moment om uit te leggen wat ik precies doe.